Onverdraagzaamheid

In het programmablad van de EO, 'Visie', staat wekelijks een column die ik met veel plezier lees. Hij is pittig en volgens menigeen "te", getuige de regelmatig ingezonden brieven in dezelfde Visie. Want er is in dit blad ook een rubriek "ingezonden brieven" en die liegen er niet om. Nu kan ik me geen onverdraagzamer volk indenken dan juist christenen. En ik kan het weten, want ik ben in dit milieu grootgebracht.
Thuis bij ons kregen we één en ander ook wel met de paplepel mee, want m'n ouders waren zogezegd streng in de leer. Ik herinner me nog dat ik op een dag thuis kwam, als kind, met een liefdesliedje en dat moeder na afloop vroeg of ik met die mond nu zondag weer psalmen zong.
Over smaak valt niet te twisten, maar effectief was het wel, want een herhaling liet ik uit het hoofd.

Op een andere keer ging ik met m'n broer naar de film en moeder suggereerde dat het niet best was als die avond de Heer weder kwam en ons daar vond. Ik heb geen film gezien en na afloop was ik zeer opgelucht dat de Heer niet was wedergekomen. Dankbaar keek ik naar omhoog en vond dat ik mooi de dans was ontsprongen.
Ik geef toe dat het geen schoonheidsprijs verdient, maar het was hun manier om ons op het rechte pad te houden.
De resultaten waren dan ook respectabel.

Zowel m'n broer als ik kwamen jong tot geloof en zo ook de twee kinderen van mijn broer, die op hun beurt met hun partner actief zijn in het kerkelijk leven.
Maar persoonlijk had ik één en ander graag wat ruimer gezien. Want ik was zelf als behoorlijk ernstig in deze zaken en nu neigde het geheel naar zwaarmoedigheid.
Zwaarmoedig word ik ook van die ingezonden brieven. De EO behoort niet zus en de EO behoort niet zo. En dat de EO dergelijke columns publiceert, dat is volgens sommigen ten hemel schreiend. Al zal dat woord uit overtuiging niet worden gebruikt.

Dat elkaar maar de maat nemen, die eindeloze kritiek en die grenzeloze onverdraagzaamheid. Dat vind ik hemeltergend om er maar eens een 'ongepaste' term er tegenaan te smijten.
En als de mensen het met hun eigen eer niet voldoende redden, dan wordt de eer van God erbij gehaald om kracht bij te zetten. Over en weer smijt men elkaar dood met bijbelteksten. Het liefst nog uit hun verband gerukt. En als echt kind van mijn moeder vraag ik me dan af: zitten die mensen nu met zo'n instelling op zondag psalmen te zingen? O, o, o, als de Heer nu toch eens wederkwam.

Cobi Fontijn