Ben je mal

Tussen twee mensen in werd zij binnengebracht. Het was meer een kwestie van verslepen want een fikse dosis medicijnen zorgde ervoor dat van lopen geen sprake meer kon zijn. Het beeld dat ik hier schets is regelmatig waar te nemen in o.a. een APZ (Algemeen Psychiatrisch Ziekenhuis). Afgelopen tijd was het meerdere malen in het nieuws. Want gelukkig zijn er nog mensen die ervoor vechten om de hele psychiatrie en de daarbij behorende suïcide uit de taboesfeer te halen.
Uit onderzoek was gebleken dat het aantal slachtoffers van zelfdoding anderhalf maal zo hoog is als dat van verkeersslachtoffers. Voor de radio, televisie en in de krant werd één en ander breed uitgemeten en er waren verwijten aan het adres van de Geestelijke Gezondheidszorg die er te weinig aan zou doen. En als je dan ziet hoe het kabinet gaat snijden in de gezondheidszorg, dan kun je nauwelijks nog hoop opbrengen op betere tijden.
Nu noopt bezuinigen altijd tot gekke dingen want met enkel gezond verstand schijnt de zaak niet op te lossen te zijn. Zo heeft men beloningen in het vooruitzicht gesteld voor mensen die lange tijd geen arts nodig hebben. Een onvermijdelijk gevolg is dat mensen die ziek zijn en het toch al moeilijk hebben zich nu ook nog eens afgestraft mogen voelen. En wederom zitten de chronisch zieken in de hoek waar de meeste klappen vallen. Je begint je zo langzamerhand asociaal te voelen als je ziek bent. En al helemaal als je psychiatrisch patiënt bent. Dan zit je in de hoek van de paria's. Zaken waar men jaren voor gevochten heeft, staan straks allemaal weer op de tocht en bij sommige zaken krijg ik de indruk dat er in 35 jaar niets veranderd, laat staan verbeterd is.
Zo is er een zogenaamde crisisdienst die men in de avond, nacht en weekend kan bereiken via de huisartsenpost. Een arts die daartoe helemaal niet is opgeleid moet dan beoordelen of het wel beroerd genoeg met je is gesteld om de crisisdienst in te schakelen. Een kind kan begrijpen dat dat voor geen meter loopt.

Vooral als je een wat nuchtere instelling hebt en niet gelijk geneigd bent tot gillen, krijsen en theater maken, kun je het wel schudden. Ben je mal, neem maar een pilletje en ga maar slapen. In navolging van Mozart's aria "O Isis en Osiris", zou ik dit willen omschrijven als "O crisis en Osiris", en dan druk ik me nog mild uit.

Eén van de grote problemen binnen de psychiatrie is toch wel, dat er heel wat moet gebeuren wil je serieus genomen worden. Ik krijg wel eens de indruk dat dat serieus nemen pas in werking treedt als je naakt en gillend over het Bagijnhof loopt. En dat zal er alleen maar erger op worden als de spoeling binnen de gezondheidszorg nog dunner wordt. En dat die spoeling dunner wordt, daar zal het kabinet wel aan meehelpen. Als ik ze zo bezig zie, denk ik: Ferme jongens, stoere knapen, ach wat lummelt gij daar rond. Nee, we gaan zorgelijke tijden tegemoet. Een mens durft nauwelijks te denken welke richting het opgaat met het aantal zelfdodingen als de spoeling nog dunner wordt.

Als mensen waarvan je mag verwachten dat ze terzake kundig zijn, jouw levensorkaan afdoen als een wind van voorbijgaande aard. Wat moet je dan? Wat kan ik dan anders dan tegen de verdrukking in blazen en er nog maar eens een forse column tegenaan smijten. Ben je mal, ik zal ze een poepie laten ruiken.

Cobi Fontijn