Vleespotten van Egypte

Sinds enkele maanden ben ik bezig mijn gewicht te verminderen. Nee, niet enkel uit ijdelheid, maar veeleer op last van de dokter. Och, ik zag het al een tijdje aankomen als ik in de spiegel keek, dus helemaal als een verrassing kwam het niet. En ja, eindelijk was het dan zover: ik kreeg gezondheidsproblemen die veroorzaakt werden door mijn overtollige kilo's. En nu bent u wellicht nieuwsgierig wat er dan wel haperde. Wel, dat zit zo: m'n welvarende buikje had m'n minder fortuinlijke maag dwars door het middenrif geduwd zodat een deel van m'n maag in de borstholte bivakkeerde. En dat nu gaf problemen. Ik heb nooit geweten dat zulks kon gebeuren maar bij mij is veel mogelijk.
De dokter nu besliste dat er maar even 20 kilo af moest waartoe ik een streng dieet zou dienen te volgen en mij ook meer zou moeten bewegen, 't Is wel even slikken als een mens een dergelijk bericht te incasseren krijgt, maar nadat ik de eerste schok te boven was, ben ik dapper aan de slag gegaan. Binnen de kortste keren had ik aandelen in de "halva" en "light" producten en met een loep in de hand sta ik in de supermarkt naar de hoeveelheden calorieën op de verpakking te loeren. Want die lettertjes zijn bijna zo onzichtbaar als de calorieën die erin zitten. Opeens lijkt het wel of het leven bestaat uit calorieën, vetten en koolhydraten.
In het begin zag ik in mijn dromen heerlijke pannenkoeken voorbij huppelen en voor mijn geestesoog passeerden van die lekkere vette worsten. Maar alles went en het lijkt erop dat het ergste achter mij ligt. Dapper zeg ik nee tegen alles wat ik ooit zo lekker vond en manmoedig weersta ik menige verleiding. En dat zijn er vele. Tot ergernis van iedereen laat ik alle koektrommels en -schalen aan mij voorbij gaan. Ik laat mij niets verbodens door de strot duwen. Soms, als het mij zwaar valt, houd ik mijzelf voor: je hebt niet gepiept toen het eraan kwam, dan hoef je nu niet te piepen nu het eraf moet. Want een mens dient zich onder dergelijke omstandigheden dapper toe te spreken en zich te onthouden van zelfmedelijden.

Alles bij elkaar kun je wel zeggen dat het bij mij thuis niet bepaald een vetpot is en in moeilijke momenten, als Schraalhans bij mij keukenmeester is, kan ik terugverlangen naar de vleespotten van Egypte. Dan zwoeg ik door de woestijn van schrale halva's en light's, met hier en daar een calorietje. Ik houd dan het beloofde land voor ogen. Want..........daar wacht mij maatje 46 en misschien wel 44.

Nu had de dokter me ook geadviseerd meer te bewegen want het schijnt dat dat helpt om hier en daar het vet te verbranden. Daartoe wilde de beste man mij overhalen een hondje aan te schaffen. Een "hondje", wel te verstaan. Want gezien mijn uitkering van de sociale dienst raadde hij mij aan het klein en betaalbaar te houden. Toch alleraardigst hoe zo'n man met je meedenkt. Een hondje dus. Ik knikte en humde wat en bedacht ondertussen wat ik in vredesnaam met zo'n wandelend keutelobject aan moest. Want hoeveel ik ook van dieren houd, mij ontbreken ten ene male de middelen en mogelijkheden er één bij me te parkeren.

Goed, bewegen dus zonder hond. Dagelijks, wel te verstaan. Nu, ik doe m'n best. Lopend, fietsend en steppend beweeg ik mij voorwaarts. Met frisse tegenzin maar het moet want het is goed. Nu weet ik niet hoe het u vergaat, maar persoonlijk heb ik altijd de meeste moeite met dingen die goed voor me zijn. Vooral als het me door een arts wordt voorgeschreven.

Toch werpt al m'n moeite vruchten af want ik ben intussen 8 kilo kwijt. Dat zijn maar even acht kilopakken suiker. Lieve mensen nog aan toe, waar heeft dat gezeten? Ik kijk eens in m'n broek maar zie daar geen ruimte voor acht pakken suiker. Onvoorstelbaar dat ik er niet uit gebarsten ben. Maar het geeft moed en dagelijks tel ik de zegeningen die het gewichtsverlies mij oplevert. Evenzeer als ik per kilo minder mobiel werd, word ik nu per kilo beweeglijker. Sinds lange tijd kan ik de voetpedalen van het orgel weer geheel zien. Een minpunt is dat al m'n broeken op m'n hielen gaan hangen - en bezorgd vraag ik mij af waar dat gaat eindigen. Dat zal in de toekomst zeker een bres slaan in mijn financiële budget. Maar dat is van later zorg.

Voorlopig is het nog zo, dat als ik voor de spiegel sta, ik denk aan dat Oud-hollandse liedje dat u vast ook wel kent: "Daar komt juffrouw Dik van Bil. Dik van Bil zo hiet ze en zeven poepies liet ze."

Cobi Fontijn