LEVENSFILOSOFIE VAN EN DOOR JAAPVANDRIEL levenswind
de wind waait door de wilgenkruinen wij allen zitten samen aan de schuine zacht begroeide glooiing van de dijk in de verte ruist de zee, men voelt zich rijk waarom verlangen wij nog meer van het leven slechts dingen, die het niet kan geven want op ieder ogenblik zet onze God ons voor een nooit vermoed groot genot	maar meestal is ons hart gesloten als in kleine snelle rappe boten gaat dan alles triomfantelijk langs om heen wij wuiven niet meer, maar kijken alleen denken en weten in een plotseling besluiten jij en vooral ik, hoor bij gestrande schuiten God ..... geef ons in het verweerde want wat extra windkracht voor de overkant .....

wat je uitstraalt, krijg je zelf we zaten rond de boom en zongen 'stille nacht' één zei mooie gedichten even een vertedering een vage zachte glimlach over de gespannen gezichten dit gaf toch een feest een haast vergeten droom die in een bleke kaarsvlam weer even ging herleven daar bij jong en oud die daar zaten bij de boom nu zijn we weer mensen zoals van alle dag de kaarsen gingen uit het lied is verklonken van de monden week de stille lach en in onze ogen doofden de vonken maar toch ... maar toch dat Kind dat zullen we nooit vergeten .......
			dit gedicht is geplaatst door prof. Koeman in de catalogus van het 'Europamuseum' vrede vriend .... vrede jij mijn raam was niet gesloten toen een witte duif een zwart bericht bracht door jou zag ik de wuivende korenhalmen wiegende als in de mond van de wind jouw woorden waren briljanten koesteren zullen ze in mijn handen in mijn hart vrede vriend hier neem ik afscheid, ik ga terug naar mijn huis dan zal ik dromen; jouw woorden van toen zijn mijn kracht voor morgen vrede jij de mensen zijn verscholen op het uur, dat de avond een verbond sluit met de nacht toch, de wind zal de wolken uiteen blazen de bloem van de dag zal weer ontwaken vrede vriend....vrede jij.

filosofie vertolkt in wat poëzie
van en door jaapvandriel

ieder loopt zijn weg
op een plaats die aarde heet
zwetend door het helle licht
strompelend in de donkerte
een harde steile weg
door een woestijn
van menselijke dorheid
over bergen van hebzucht
moerassen van wantrouwen...

maak je geen illusie
verwacht geen wonderen
ga liever samen
die bochtige weg...

laten we elkaar maar niet
de rug toekeren
we zouden het leed niet meer
kunnen overzien ....