ZONDAGSRUST

Op zondag ging ik als kind vaak wandelen met mijn ouders in het Lutterzand, een prachtig bos niet ver van huis. Net buiten het bos stond een ijscoman. Daar reden wij natuurlijk altijd langs, dat kon niet op zondag. Dan liet je anderen voor je werken.

Op de achterbank van onze Morris Minor vroeg ik me wel eens af waarom mijn vader wel geld betaalde om de auto te parkeren, dat geïnd werd door een boerin die toevallig een stukje grond had net naast het bos en een ijsje niet mocht. Maar meestal was ik trots op onze ferme houding en dacht ik dat Onze Lieve Heer dat zeker ook zou zijn.
Later werd ik er wat makkelijker in en mijn ouders ook. Ik mocht op zondag bijvoorbeeld naar het voetbalstadion, iets wat mijn broer een jaar of wat eerder absoluut verboden was. Het duurde toen niet lang voor ik me aan en ijsje vergreep en zo een ander liet werken.

Nu wordt er weer veel gediscussieerd over de koopzondag. De Christen Unie wil paal en perk stellen aan de koopzondagen. En ik moet zeggen dat je, als je op zondag in bijvoorbeeld het centrum van Rotterdam bent, je je afvraagt of al die mensen niks beters te doen hebben. Lekker wandelen in een mooi bos bijvoorbeeld.
Aan de andere kant is dit een typisch Nederlandse discussie. Ik kan me van een vakantie in de VS nog herinneren dat we met mensen van Nederlandse afkomst een ‘zware’ kerkdienst hadden bezocht en na afloop langs de Mac Donalds reden om gebak te halen. Geen enkel probleem daar!

Ik weet het dan ook niet precies met die zondagsrust. Moet je iedereen daar toe dwingen of mag iedereen zelf beslissen op welke dag er gewinkeld of gewerkt wordt? Wat ik wel weet dat ik, vergeetachtig als ik ben, het een geschenk uit de hemel vindt dat er op zondag een supermarkt open is als ik weer eens iets vergeten ben dat echt door het eten moet.

Wim van den Bos

Dhr W.P. van de Bos is ouderling in deze Gemeente