Ben je mal...
'Ik ben de gek van God.
En van wie jij ?'
Tussen twee mensen in werd zij binnengebracht. Het was meer een
kwestie van verslepen want een fikse dosis medicijnen zorgde ervoor
dat van lopen geen sprake meer kon zijn. Het beeld dat ik hier schets
is regelmatig waar te nemen in o.a. een APZ (Algemeen Psychiatrisch
Ziekenhuis). Afgelopen tijd was het meerdere malen in het nieuws.
Want gelukkig zijn er nog mensen die ervoor vechten om de hele psychiatrie
en de daarbij behorende suïcide uit de taboesfeer te halen.
Uit onderzoek was gebleken dat het aantal slachtoffers van zelfdoding
anderhalf maal zo hoog is als dat van verkeersslachtoffers. Voor de
radio, televisie en in de krant werd één en ander breed
uitgemeten en er waren verwijten aan het adres van de Geestelijke
Gezondheidszorg die er te weinig aan zou doen. En als je dan ziet
hoe het kabinet gaat snijden in de gezondheidszorg, dan kun je nauwelijks
nog hoop opbrengen op betere tijden.
Nu noopt bezuinigen altijd tot
gekke dingen want met enkel gezond verstand schijnt de zaak niet op
te lossen te zijn. Zo heeft men beloningen in het vooruitzicht gesteld
voor mensen die lange tijd geen arts nodig hebben. Een onvermijdelijk
gevolg is dat mensen die ziek zijn en het toch al moeilijk hebben
zich nu ook nog eens afgestraft mogen voelen. En wederom zitten de
chronisch zieken in de hoek waar de meeste klappen vallen. Je begint
je zo langzamerhand asociaal te voelen als je ziek bent. En al helemaal
als je psychiatrisch patiënt bent. Dan zit je in de hoek van
de paria's. Zaken waar men jaren voor gevochten heeft, staan straks
allemaal weer op de tocht en bij sommige zaken krijg ik de indruk
dat er in 35 jaar niets veranderd, laat staan verbeterd is.
Zo is er een zogenaamde crisisdienst die men in de avond, nacht en
weekend kan bereiken via de huisartsenpost. Een arts die daartoe helemaal
niet is opgeleid moet dan beoordelen of het wel beroerd genoeg met
je is gesteld om de crisisdienst in te schakelen. Een kind kan begrijpen
dat dat voor geen meter loopt.
Vooral als je een wat nuchtere instelling hebt en niet gelijk geneigd
bent tot gillen, krijsen en theater maken, kun je het wel schudden.
Ben je mal, neem maar een pilletje en ga maar slapen. In navolging
van Mozart's aria "O Isis en Osiris", zou ik dit willen
omschrijven als "O crisis en Osiris", en dan druk ik me
nog mild uit.
Eén van de grote problemen binnen de psychiatrie is toch wel,
dat er heel wat moet gebeuren wil je serieus genomen worden. Ik krijg
wel eens de indruk dat dat serieus nemen pas in werking treedt als
je naakt en gillend over het Bagijnhof loopt. En dat zal er alleen
maar erger op worden als de spoeling binnen de gezondheidszorg nog
dunner wordt. En dat die spoeling dunner wordt, daar zal het kabinet
wel aan meehelpen. Als ik ze zo bezig zie, denk ik: Ferme jongens,
stoere knapen, ach wat lummelt gij daar rond. Nee, we gaan zorgelijke
tijden tegemoet. Een mens durft nauwelijks te denken welke richting
het opgaat met het aantal zelfdodingen als de spoeling nog dunner
wordt.
Als mensen waarvan je mag verwachten dat ze terzake kundig zijn, jouw
levensorkaan afdoen als een wind van voorbijgaande aard. Wat moet
je dan? Wat kan ik dan anders dan tegen de verdrukking in blazen en
er nog maar eens een forse column tegenaan smijten. Ben je mal, ik
zal ze een poepie laten ruiken.
Cobi Fontijn
Cobi Fontijn schrijft columns in het kerkkblad
van de lutherse gemeente Dordrecht
