WAAROM IGNATIUS WILDE STERVEN
vroeg-christelijk geestelijk leven
Er kunnen verschillende redenen zijn waarom mensen niet meer willen leven.
Over welke mensen gaat dat en welke redenen zijn dat?
We denken aan psychiatrische patiënten voor wie het leven een ondraaglijk
zware last is geworden. Of aan mensen die geen uitweg meer zien door problemen
van allerlei persoonlijke aard.
Zeer ernstige ongeneeslijke ziekte of een uitzichtloze coma kunnen ook
redenen zijn.
Een andere reden voor een zelfgekozen dood is voor sommigen: de vaste
mening dat hun leven voltooid is.
Maar zijn er mensen die kiezen om te sterven voor Christus?
Nog steeds worden christenen vervolgd, vooral in het Midden-Oosten en
in het Verre Oosten. Wij horen daar weinig over, het haalt zelden het
dagelijkse nieuws.
Ik denk dat er onder de christenen die in deze tijd vervolgd worden, niemand
is die er willens en wetens op uit is, te sterven voor het geloof.
Maar in de eerste eeuw na Christus waren er gelovigen die wel naar de
marteldood uitkeken. Zo iemand was Ignatius.
een moderne ikoon van Ignatius
Een bisschop was iemand van aanzien en om onrust onder een deel van de bevolking te voorkomen, besloten de Romeinen Ignatius niet ter plekke te executeren maar naar Rome te brengen. Daarom werd hij om en nabij het jaar 115 door 10 soldaten, per schip en te voet via Smyrna en Troas naar Rome gevoerd om voor de wilde dieren te worden geworpen.
In Smyrna kwamen afgevaardigden van Klein-Aziatische (d.w.z. in het westen van Turkije gelegen) christelijke kerkgemeenten om afscheid van hem te nemen. Vanuit Smyrna schreef Ignatius een brief aan de christelijke gemeente te Rome, waarin hij, uit verlangen naar het martelaarschap, dringend vroeg geen pogingen in het werk te stellen om te verhinderen, dat de genade van het martelaarschap hem zou ten deel vallen.
Ignatius zag het martelaarschap dus als een gunstbewijs, als genade. Er is één vers in het Nieuwe Testament, waar het lijden als genade aangemerkt wordt: het staat in Paulus’ brief aan de christenen te Filippi, 1: 29, “want aan u is de genade verleend, en dat voor Christus, niet alleen in hem te geloven maar ook voor hem te lijden.”
Ik vraag me af of dit nog leeft onder ons. Maar het is niet mijn bedoeling, u te overtuigen van de noodzaak om voor Christus te lijden. Wel wil ik u laten zien, hoezeer het geestelijk leven in de eerste eeuw verschilde van dat in onze tijd. Om nog een voorbeeld te noemen:
De Eucharistie, bij ons het Heilig Avondmaal genoemd, is volgens onze overtuiging ons gegeven tot vergeving van zonden en tot versterking van ons vertrouwen. Maar dat zegt Ignatius niet. Hij noemt het een geneesmiddel tot onsterfelijkheid. Daarover hoop ik in een volgend artikel (klik hier) te schrijven.
Toen Ignatius in Smyrna was heeft hij ook brieven geschreven aan meerdere christengemeenten in het westen van het huidige Turkije. Een aantal mooie citaten uit deze brieven heb ik op een andere pagina (klik hier) geplaatst.
